Eind februari, de winter komt maar niet ten einde. Ik loop door de sneeuw, dikke vlokken slaan in mijn gezicht. Met mijn muts en koptelefoon op ren ik door mijn eigen wereld. Ik voel geen kou, ik hoor mijn ademhaling niet. In mijn oor fluistert, schreeuwt en zingt een vriend. Het is geen allemansvriend, maar wel een van velen. Een troostende vriend, een poëtische vriend. Mijn MP3 speelt hem omdat ik wat somber ben. Rennen en naar muziek luisteren kan helpen. Hoewel het best diep zit, dat grijze gevoel in mijn borstkas.
Als je ergens op focust komt het vaker voor. Wanneer je een baby verwacht blijkt de halve wereld zwanger. En ook andersom. Ik hoor dat iemand ernstig ziek is, plots blijken dat er toch wel erg veel te zijn. Vandaar dat gevoel. Een aantal mannen waar ik me in het afgelopen jaar in Tilburg aan ben gaan hechten is erg ziek, ongeneeslijk zelfs. Een van hen organiseerde maar vast zijn eigen afscheidsfeestje, onlangs in Paradox. De ander nam ons met een groep op sleeptouw naar Krakau. Ik bewonder hem, na een vreselijk jaar en met weinig perspectief zet hij toch steeds weer een nieuwe stip aan zijn horizon.
Dat is waarom ik luister naar Maarten van Roozendaal, terwijl ik langs Zomerlust naar het oosten ren. U kent hem vast, hij treedt elk jaar op in de Studio. Of trad op moet ik zeggen. Ook hij is binnenkort aan de beurt. Moeilijk om te geloven dat zo’n onheilstijding waar kan zijn. Hij is een dode met verlof. Dat zijn z’n eigen woorden, hij schreef er de prachtigste liedjes over. Die prent hij me nu in. Gelukkig is er hoop, altijd weer. Al is het heerlijk te zwelgen in weemoed.
Als dit drama voor u wellicht te groot is, troost u, voor een theater is geen dramatiek te groot. Maar ook niets is te frivool, te vrolijk of te fraai. Dus stap even uit uw eigen wereld en stap binnen in die van ons. Haal uw hart op, verlang naar het voorjaar. Want eens wordt het weer lente, het wordt altijd weer lente. Al sneeuwt het soms zelfs in april.
Tsja, als je die laatste drie blogs leest zou je denken dat die mijnheer van Theaters Tilburg de laatste tijd toch wel erg zwaarmoedig wordt. Ik beloof u de volgende keer weer enthousiasme en jeugdige overmoed.
