woensdag 31 december 2014

Onvermijdelijk

Deze dagen struikel ik over de lijstjes en overzichten van 2014. Terwijl we bij Theaters Tilburg pas halverwege zijn. Wij denken immers in seizoenen. We hebben nog veel fraais voor u in petto en zullen de komende periode niet nalaten omdat de wereld te laten weten. Maar goed, geheel ongevoelig ben ik niet voor dat terugblikken. Er passeert wekelijks een groot aantal voorstellingen en concerten in ons huis en ik heb het voorrecht om daar bij te mogen zijn. Ik stelde mezelf de vraag wat me geraakt heeft dit jaar. Dat is best veel, maar laat ik eens vier van die momenten benoemen.

Zo raakte ik meegesleept en erg in vervoering bij het confronterende Tragédie van choreograaf Olivier Dubois. In een anderhalf uur durende uitputtingsslag liet hij achttien naakte dansers volgens strakke schema’s bewegen op een voortdurende, opzwepende stroom van geluid. Ik was vooraf onbekend met deze man en onzeker over de opkomst en de reacties van het publiek. Het bleek een gewaagde internationale dansvoorstelling die in Tilburg op een groot enthousiasme mocht rekenen.

Soms ben ik erg geraakt door een klein gebaar, een kleine interactie tussen twee acteurs. Zoals dit jaar bij de 9 zeer korte toneelstukken van Het Zuidelijk Toneel. In het kelderrestaurant Bertje was een kleine slaapkamer gebouwd waarin de acteur Mandela Wee Wee een vader speelt die zijn aanvankelijk onrustige zoontje (Mitchell Abionie) instopt. Aan het eind zingt hij een paar oudhollandse liedjes waarop het zoontje eindelijk in slaap valt. Een gouden moment.

En natuurlijk was ik ook trots dit jaar, dat vind ik zelf een heel prettige emotie. Die trots voel ik best vaak, bijvoorbeeld als ik ons programma bekijk of me tussen het publiek in onze fraaie gebouwen beweeg. Of wanneer ik me met medewerkers mag omringen die stuk voor stuk toegewijd en enthousiast zijn. Maar ik was vooral trots toen bleek dat ons restaurant Lucebert na de restyling werd omarmd door zowel de oude, als de nieuwe bezoekers. Dat de kookkunsten van Tom Biessen en zijn crew in deze ambiance terecht avond aan avond gretig aftrek vinden.

Het jaar begon voor mij trouwens muzikaal gezien overdonderend met Amsterdam Sinfonietta en De Dijk. In de concertzaal Tilburg zijn we steeds naarstig op zoek naar programmaconcepten waarmee we een breder publiek aan ons kunnen binden. De combinatie tussen een klassiek ensemble en popmusici kan juweeltjes opleveren, al is er geen enkele garantie op succes. Dit keer was het samenspel tussen Huub van der Lubbe en de strijkers prachtig, met werk van Tsjaikovski naast Shaffy en Brell, en een lied uit Schubert’s Winterreise naast Groot Hart. Ik luister de cd vaak terug.

Oh ja, aan het einde van het jaar was er nog een momentje dat gekoesterd wil worden. De regisseur Jetse Batelaan creëerde met zijn gezelschap Artemis een nieuwe, verwarrende voorstelling voor kids vanaf een jaar of tien. Een voorstelling die kinderen serieus neemt, die ze niet wil amuseren maar juist wil uitdagen. In Ja, ja, ja jullie hebben hele mooie spulletjes wordt gevraagd of het wel helemaal goed gaat met die kreunende zwerver in de hoek van het decor. Waarop wordt geantwoord dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Die mijnheer is acteur, hij speelt immers toneel.

Jammer eigenlijk, hoe zo’n jaar voortraast, hoe vergankelijk de momenten zijn die we op onze podia mogelijk mogen maken. Laten we ze nog even koesteren, laat zelf uw mooiste theater- en muziekbelevingen het geestesoog passeren. En wees niet getreurd, want alles gaat voorbij. En morgen, morgen is er weer een nieuwe dag. Dan begint een nieuw jaar bij Theaters Tilburg dat naar u lonkt en vol is van weer nieuwe dromen en beloften.