Deze dagen struikel ik over de lijstjes en overzichten van
2014. Terwijl we bij Theaters Tilburg pas halverwege zijn. Wij denken immers in
seizoenen. We hebben nog veel fraais voor u in petto en zullen de komende
periode niet nalaten omdat de wereld te laten weten. Maar goed, geheel
ongevoelig ben ik niet voor dat terugblikken. Er passeert wekelijks een groot
aantal voorstellingen en concerten in ons huis en ik heb het voorrecht om daar
bij te mogen zijn. Ik stelde mezelf de vraag wat me geraakt heeft dit jaar. Dat
is best veel, maar laat ik eens vier van die momenten benoemen.
Zo raakte ik meegesleept en erg in vervoering bij het confronterende
Tragédie van choreograaf Olivier Dubois. In een anderhalf uur
durende uitputtingsslag liet hij achttien naakte dansers volgens strakke schema’s
bewegen op een voortdurende, opzwepende stroom van geluid. Ik was vooraf
onbekend met deze man en onzeker over de opkomst en de reacties van het
publiek. Het bleek een gewaagde internationale dansvoorstelling die in Tilburg op
een groot enthousiasme mocht rekenen.
Soms ben ik erg geraakt door een klein gebaar, een kleine interactie
tussen twee acteurs. Zoals dit jaar bij de 9
zeer korte toneelstukken van Het
Zuidelijk Toneel. In het kelderrestaurant Bertje was een kleine slaapkamer gebouwd waarin de acteur Mandela
Wee Wee een vader speelt die zijn aanvankelijk onrustige zoontje (Mitchell
Abionie) instopt. Aan het eind zingt hij een paar oudhollandse liedjes waarop het
zoontje eindelijk in slaap valt. Een gouden moment.
En natuurlijk was ik ook trots dit jaar, dat vind ik zelf een
heel prettige emotie. Die trots voel ik best vaak, bijvoorbeeld als ik ons programma
bekijk of me tussen het publiek in onze fraaie gebouwen beweeg. Of wanneer ik me
met medewerkers mag omringen die stuk voor stuk toegewijd en enthousiast zijn. Maar
ik was vooral trots toen bleek dat ons restaurant Lucebert na de restyling werd omarmd door zowel de oude, als de
nieuwe bezoekers. Dat de kookkunsten van Tom
Biessen en zijn crew in deze ambiance terecht avond aan avond gretig aftrek
vinden.
Het jaar begon voor mij trouwens muzikaal gezien overdonderend
met Amsterdam Sinfonietta en De Dijk.
In de concertzaal Tilburg zijn we steeds naarstig op zoek naar programmaconcepten
waarmee we een breder publiek aan ons kunnen binden. De combinatie tussen een
klassiek ensemble en popmusici kan juweeltjes opleveren, al is er geen enkele garantie
op succes. Dit keer was het samenspel tussen Huub van der Lubbe en de strijkers prachtig, met werk van Tsjaikovski naast Shaffy en Brell, en een
lied uit Schubert’s Winterreise naast
Groot Hart. Ik luister de cd vaak terug.
Oh ja, aan het einde van het jaar was er nog een momentje
dat gekoesterd wil worden. De regisseur Jetse
Batelaan creëerde met zijn gezelschap Artemis
een nieuwe, verwarrende voorstelling voor kids vanaf een jaar of tien. Een
voorstelling die kinderen serieus neemt, die ze niet wil amuseren maar juist wil
uitdagen. In Ja, ja, ja jullie hebben
hele mooie spulletjes wordt gevraagd of het wel helemaal goed gaat met die kreunende
zwerver in de hoek van het decor. Waarop wordt geantwoord dat we ons geen
zorgen hoeven te maken. Die mijnheer is acteur, hij speelt immers toneel.
Jammer eigenlijk, hoe zo’n jaar voortraast, hoe vergankelijk de momenten zijn die we op onze podia mogelijk mogen maken. Laten we ze nog even koesteren, laat zelf uw mooiste theater- en muziekbelevingen het geestesoog passeren. En wees niet getreurd, want alles gaat voorbij. En morgen, morgen is er weer een nieuwe dag. Dan begint een nieuw jaar bij Theaters Tilburg dat naar u lonkt en vol is van weer nieuwe dromen en beloften.
