Daar gaat ze

Afgelopen zondag was Robbert Dijkgraaf de belangrijkste spreker tijdens het cultuurdebat in het Amsterdamse Paradiso. Eerlijk gezegd heb ik er niet veel nieuwe inzichten aan over gehouden, behalve een dan. Hij constateerde dat klassieke instituten de laatste jaren fors onder druk zijn komen te staan. Theaters, bibliotheken, maar ook universiteiten kraken onder bezuinigingen, wetgeving en veranderend consumentengedrag. Hij stelde dat dit op zich niet erg is, dat die instituten onder druk komen te staan. Daar zijn ze immers voor opgericht. Als je een nieuw huis koopt is het leuk dat je in de tuin kan zitten, maar je hebt het toch vooral nodig om je te beschermen  tijdens storm en winterse kou.

Dat is een fraaie metafoor dacht ik tijdens zijn betoog. Maar waar draait het naast cultuuruitingen en publiek in die instituten nu eigenlijk echt om? Uiteindelijk zijn het toch de mensen die Theaters Tilburg draaiende houden. Die er de schouders onder zetten, er hun levensinvulling vinden. Veel medewerkers zijn hier maar enkele jaren, sommigen het overgrote deel van hun werkzame leven. Wat dat betreft is het hier een komen en gaan. Goodbye en hello, terwijl Theaters Tilburg gestaag op koers blijft. Hoewel, soms gaan zelfs de beste stuurlui van boord.

Gisteren organiseerden we een afscheid voor Simone Mager. In de vier seizoenen dat ik hier nu ben was ze mijn steun en toeverlaat. Voor de programmering, voor de bedrijfsvoering en de koers van Theaters Tilburg. De voorstellingen en concerten hier in huis zijn door haar uitgekozen en in de agenda gezet. Daarmee bepaalde ze de werkdagen van iedereen hier in huis en wie weet, ook een deel van uw vrijetijdsbesteding. Alles, van die memorabele avonden met internationaal dansrepertoire, die schaterlach bij ‘Meepesaant’  tot die traan bij ‘De Goede dood’. Niet dat ze zelf op het podium stond, wel dàt het er stond.

Simone Mager werkte vol toewijding precies zestien jaar bij Theaters Tilburg. Vier samen met mij, twaalf met mijn voorganger Leo Pot. Alle reden om een speech voor twee heren te arrangeren en haar uitgebreid te bedanken tijdens haar afscheid. Met een bijzondere rolverdeling. Simone op de troon, Leo naast en ikzelf op het paard. Een ludieke tweespraak met uiteraard een kern van  waarheid naast de nodige kolder. Leuk, maar lang niet genoeg om deze prominente dame te eren. Dus was er dans van Trash, muziek van The Kik en nog meer dans van Leine en Roebana. Dat alles op een druk bevolkt podium met gasten uit eigen huis, de stad en het hele land. Storm en regen werden terecht getrotseerd om bij dit laatste moment met Simone te zijn.

Zoals met alles, het is maar net vanuit welk perspectief je kijkt. Simone gaat niet weg, ze gaat ergens naartoe. Ze is vandaag begonnen als directeur van Jeugdtheatergezelschap Het Laagland. Ze hebben erg mazzel daar in Sittard. Voortaan zorgt ze niet voor die honderden voorstellingen op onze podia, ze focust zich op enkele producties die daar in Limburg voor jeugd en jongeren worden gemaakt. Die vervolgens nationaal en internationaal gaan touren. En geloof me, daar kan ze in dit tijdsgewricht al haar energie in kwijt. Want natuurlijk staat ook het jeugdtheater landelijk voor de nodige uitdagingen. Als u mij een beetje kent, dan weet u hoeveel belang ik hecht aan podiumkunsten voor kinderen. De jeugd van tegenwoordig zorgt straks voor de podia van de toekomst. In de zaal, op de planken en achter de schermen. Alles verandert, al blijft tenminste één ding altijd hetzelfde: mensen komen, mensen gaan.