Ik zal het u meteen bekennen, Tilburg was voor mij geen liefde op het eerste gezicht. Als Eindhovenaar had ik als tiener wel een beeld, al kwam ik hier maar heel af en toe. Nu ik hier dagelijks rondloop blijkt de werkelijkheid anders. Natuurlijk, de stad is geen schoonheid in de klassieke zin van het woord. Met steden is het soms net als met mensen, de ware schoonheid zit binnenin. Om dat te zien, dat kost nu eenmaal wat meer tijd. Ik ben nog maar een paar weken binnen en er begint zich al iets van een verliefdheid te ontwikkelen. Er speelt hier van alles, het bruist, maar ik kan het nog niet doorgronden.
Als nieuwe man bij Theaters Tilburg wil ik de stad en haar inwoners graag leren kennen. Dus doe ik zo mijn verkenningsrondjes. Eerst in eigen huis, om eens te zien hoe het reilt en zeilt bij de schouwburg en de concertzaal. En bij het Midi-theater, dat nog honderd dagen onder onze hoede valt. Zonder er ook maar iets aan te hebben bijgedragen ben ik trots op het programma dat we in het nieuwe seizoen gaan brengen. En trots op de fraaie gebouwen waarin dat allemaal staat te gebeuren. En als bezoeker heeft u al jaren in de gaten dat Theaters Tilburg sterke mensen heeft op de juiste plek. Daar kom ik nu dus ook achter. Een waardevolle erfenis van mijn voorganger Leo Pot, die hier twintig jaar lang de scepter zwaaide.
Het was wel een rare tijd om in Tilburg te beginnen. Niet alleen omdat het nog zo stil is in huis. Dat hoort nu eenmaal bij een theater in de zomer. Nee, het was vooral het overlijden van 013-baas Guus van Hove dat de stemming bepaalde. Ook ik werd stil van dit nare bericht en stond stil langs de kant bij de herdenkingsdienst. De schok davert nog een tijdje na, al herneemt eenieder zich wonderwel. Dat bewijst het festival Incubate wel deze week. Eigenzinnigheid vult de straten en podia in de stad. De stilte wordt verdrongen door pianomuziek tot ´s avonds laat op elke straathoek van het centrum. Terwijl het Brabants Orkest vanavond voor het eerst dit seizoen de concertzaal bespeelt.
Tegelijkertijd raast er al tijden een economische storm door Europa. Dat leidt tot een oneindige stroom van onheilstijdingen in de media. Met de vroegtijdige onthulling van de miljoenennota deze week als voorlopig dieptepunt. Het is niet moeilijk je in die berichtgevingen mee te laten sleuren. Het is uitdagender om te blijven werken aan een veelbelovende toekomst. Om hardop te dromen en te bedenken hoe het beter, slimmer en vooral mooier kan. Want daarvoor ben ik hier theaterdirecteur geworden. Omdat ik geloof in de kracht van de verbeelding. Omdat ik geloof dat wat er gebeurt op onze podia bijdraagt aan het geluk van de mensen in de zaal. Eigenlijk ben ik manager van een bedrijf dat onderdak biedt aan dromen. Want alles wat je hier ziet en hoort is uit het niets ontstaan. Omdat er iemand was die een idee kreeg, die hardop durfde te dromen en daar handen en voeten aan gaf.
Dus daag ik u uit. Lees geen krant, laat radio en TV uit, open de ramen en de deuren. Blijf niet thuis en ga de straat op. Geniet van wat deze stad u te bieden heeft. In de straten en op de pleinen. Want als het stormt in de wereld, dan kun je beter samen zijn. Wij bieden u onderdak, kom wegdromen hier in huis. Geniet van het vele moois dat we u te bieden hebben. Ik zal uw gastheer zijn, ik wijs u de weg, zoek me op aan de deur.
