Een gewaarschuwd man telt voor twee, dus kijk ik wel link uit voor ik het waag om me over zo’n heikel onderwerp als MIDI uit te spreken. Als nieuwbakken directeur mocht ik er slechts vier maanden voor zorgen, toen werd het theater aan de Heuvel vanwege de bezuinigingen gesloten. Dat ging eerlijk gezegd niet eens om zo gek veel jaarlijkse subsidie, maar bij economische tegenwind moet je nu eenmaal kiezen. Een roemruchte geschiedenis met tot nu toe meer verliezers dan winnaars.Het begint te knagen nu ik al bijna tien maanden kijk naar die bewakingsman die plichtsgetrouw elke dag het licht aan en uitschakelt, naar die posters op de raam die langzaam verouderen en naar die lichtkrant die roept dat het nu definitief over en uit is. Het roept bij mij Amerikaanse beelden op, van big cities met wegterende binnensteden. Lees Geert Mak er nog maar eens op na, die is er net geweest. En natuurlijk is Tilburg geen Chicago, maar toch. Ik geloof niet dat dit culturele hiaat zo’n bijdrage levert aan de ontwikkeling van die panden aan de oostkant en aan de dromen voor het Veemarktkwartier.
Maar wat dan wel? De zalen van Theaters Tilburg vullen zich vandaag de dag ook niet vanzelf meer. We spannen ons in om publiek te vinden voor onze kunstige koopwaar, we zorgen er voor dat onze gasten zich zo goed mogelijk thuis voelen. Met vernieuwingen in de foyers en de zalen en nieuwe programmaformules. Onze bezoekcijfers zijn nog steeds indrukwekkend, maar zeker niet meer zo goed als in de jaren dat Adje zijn plannen lanceerde. Dus eerlijk gezegd zitten we in Tilburg op dit moment niet echt op meer zaalcapaciteit te wachten. Sterker nog, voor de ontwikkeling van het profiel van Theaters Tilburg is het eigenlijk wel goed dat we gedwongen zijn ons meer te richten op jongeren. Met meer ‘urban’ en ‘next generation’ werken we aan de toekomst van dit fraaie instituut. Maar soms moet je verder denken dan je eigen hachje.
Natuurlijk hebben ook wij onze sommetjes weer eens gemaakt. Net als die ontwikkelaars, gelukszoekers en serieuze gegadigden. Om allemaal tot dezelfde conclusie te komen. Namelijk dat je met een culturele en maatschappelijke functie in MIDI simpelweg niet genoeg geld verdient om de huur te betalen en de kachel te laten branden. Dus biedt de ene gegadigde één euro en de ander wel twee. Dat maakt bij lange na nog geen anderhalf miljoen en al helemaal niet de tien miljoen die de bestuurders van de stad destijds de kop kostten. Daar kan je nog een tijdje over tobben, met dit economisch tij wordt het er niet beter op.
Daar komt trouwens nog een lastige overpeinzing bij. Nieuwe theaterstoelen zijn sexy voor bestuurders en daarmee voor ontwikkelaars. Dus ontstaan er nieuwe plannen om leegstaande gebouwen creatief te vullen. We zijn nog niet klaar met het Veemarktkwartier of de Piushaven en we verschuiven de aandacht al weer naar de Spoorzone. Terwijl het economisch draagvlak van de binnenstad afkalft, fantaseren we over uitbreidingen aan de overkant van het spoor. Ik gun iedereen zijn dromen en zijn succes en ik geloof eerder dat dingen wèl kunnen. Mij betrap je niet gauw op onnodig conservatisme. Streef onbekommerd naar het ideale, maar doe dat wel een beetje duurzaam zou ik zo zeggen.
Dus laten we dat theater aan de Heuvel als gemeenschap gewoon nog maar een keertje recyclen. Als we dan toch een miljoen gaan investeren om het geschikt te maken voor de verkoop, investeer dan maar in de doorontwikkeling van een culturele functie waar we met z’n allen beter van worden. Omdat cultuur nu eenmaal meewerkt in het aanjagen van de lokale economie, zeker op zo’n fraaie plek met zoveel kansen.Want die veelkleurige professionele podiumfunctie voor Tilburgers met een jonge geest in de afgelopen twee jaar was echt zo gek nog niet.
Ik aarzel, een kop boven het maaiveld is immers als een asperge in april. Maar het is nu herfst, er waait een andere wind. Dus laten we samen nieuw lef tonen. Ik ken nog wel een stabiele theaterorganisatie die het beheer kan voeren en wat enthousiaste mensen die graag verder gaan waar ze begin dit jaar noodgedwongen zijn opgehouden. Om zo hand in hand met de collega’s van de podia en de festivals te wandelen op het slappe koord van het kwakkelende consumentenvertrouwen. Het kan wèl, opstijgen doe je nu eenmaal beter met tegenwind.
