Ik zocht wat over dat referendum gisteren en raakte afgeleid.
Ik las een artikel over mensen die claimen dat ze nooit stress hebben. Een van
de belangrijkste voorwaarden daarbij is blijkbaar focus. Dat je alleen bezig
bent met de dingen en de mensen die er echt toe doen. Dat je de rest buiten
beschouwing laat. Multi-tasken is volgens die schrijver volslagen onzin, dat levert
alleen maar drukte op in je hoofd. Net als veel spullen trouwens, want daar
moet je alleen maar voor zorgen en het veroorzaakt rommel in je huis. Fraaie
inzichten, breng ze maar eens in de praktijk.
Toch, als baas van Theaters Tilburg is het voor mij eigenlijk
nooit rustig. Niet in mijn hoofd en niet om me heen. Mijn mail stroomt vanzelf weer
vol. Mijn agenda blijft steeds gevuld met afspraken. Over onbedwingbare
uitdagingen, dingen die zouden kunnen worden geregeld of lastige kwesties die nu
eenmaal moeten worden opgelost. Vol met afspraken met mensen die fantastische plannen
hebben en met de belangwekkende voorstellingen en concerten die elke dag onze
podia vullen. Al ben ik over het algemeen de rust zelve, mijn brein staat nooit
stil. En begrijp me niet verkeerd: ik heb een top-job, ik klaag niet.
Zo af en toe lukt het om me met één ding bezig te houden, om
aan niets anders te denken. Om de gedachten niet af te laten dwalen, niet te
piekeren. Eerlijk gezegd lukt me dat meestal niet in onze zalen, hoe
indrukwekkend ook wat er op de planken gebeurt. Ik let stiekem steeds op of
iedereen het naar de zin heeft. Of er iemand flitst in de zaal, de acteurs
stoort of ongemerkt ziek wordt. En ik verbeeld me zo nu en dan dat ik als een
soort superman mensen red in tijden van nood. Ach, ook een directeur heeft zo
zijn fantasieën.
Afgelopen zaterdag was dat anders, de hele dag. Ik volgde de
verhaallijn, ik leefde mee met de personages in het stuk en verplaatste me in
de verwikkelingen rond de hoofdpersoon. En dat was niet saai, in tegendeel. We
hebben gelachen, genoten van prachtige muziek en oogstrelende scenes, we hebben
gegeten en gedronken. En het was toneel. Echt waar, negen uur toneel. U
begrijpt het wellicht, ik was bij de marathon ‘Borgen’ van het NNT. Dat
gezelschap uit het hoge Noorden. U heeft er vast meer over gehoord, vrijwel
iedereen die ik na afloop hoorde sprak in de overtreffende trap.
Op deze plek, deze blog bedoel ik, filosofeer ik zo af en toe
over het nut en de noodzaak van wat we doen bij Theaters Tilburg. En het is
niet dat ik het niet wist, maar ik ben me er nu van bewust dat er nog een woord
bij is gekomen: focus.
Muziek en theater helpt je om je hoofd even in het gareel te krijgen. Geen rust, nee dat niet, wel de volle aandacht om één ding tegelijk te doen. Alsof je ‘s nachts bij volle maan ontspannen op de snelweg over de Veluwe rijdt, alsmaar recht door zonder afleiding. En in de hectiek van alle dag is dat heerlijk. Single-tasken en dat maar liefst negen uur lang. Alleen al uit therapeutisch oogpunt kan ik dat iedereen aanbevelen. Wellicht dat er een wetsvoorstel moet komen waarbij bezoek aan podiumkunsten in het zorgverzekeringspakket komt. Zullen we een referendum houden? Ik stem alvast voor.
