De oorlog is afgelast

Net als in het gewone leven draait het in het theater uiteindelijk om vertrouwen. Als u een kaartje koopt voor een voorstelling op vrijdagavond om kwart over acht, kan u er van op aan dat wij voor u klaar staan. Dat de artiest in de kleedkamer zenuwachtig loopt te drentelen voor hij op kan. Zo vertrouw ik er ook op dat de vrachtwagen van het gezelschap in de ochtend op tijd naast de toneeltoren parkeert en dat onze technici zich weer in het zweet werken om al die spullen op tijd op- en afgesteld te hebben. En belangrijker nog, dat de voorstelling of het concert van die avond goed is geregeld en de verwachtingen overtreft. Terwijl we allemaal weten dat het geen kleinigheid is om tot een volwaardige en hoogwaardige uitvoering op een groot podium te komen.

Toch gaat het niet altijd zoals we denken, theater blijft mensenwerk. Zo af en toe gaat het goed mis. Zoals deze week met ‘War of the worlds’ van de Brabantse producent Mike Vullings. Dat is een toegewijde man die we kennen van tours met het materiaal van Queen en een toffe show rond Pink Floyd. Maar dit keer zit het ‘m tegen, fors tegen. Hij blijkt zich veel te laat te hebben gerealiseerd dat ‘Jeff Wayne’s musical version of The War Of The Worlds’ door de Engelse rechthebbenden als musical wordt gezien. En dat er strenge eisen gelden over hoe die show er uit dient te zien. Veel te laat? Ja maanden te laat. Pas toen hij vorige week dinsdag de eerste try-out ging spelen knalde hij met zijn kop tegen de deur van het internationale auteursrecht. Terwijl het publiek in de foyer stond te trappelen, kon hij onder de dreiging van een juridisch conflict niet anders beslissen dan het annuleren van de show die avond.

De dag daarna las ik hierover in de lokale krant en alle alarmbellen gingen rinkelen. Het duurde even voor ik de aangeslagen man aan de telefoon had. Hij vertelde me dat het een nare maar kleine discussie was met de rechthebbenden, een kwestie van geld en onderhandelingen die voor het weekend zou zijn opgelost. De dagen daarna bleek dat toch weerbarstiger dan gedacht, maandag zou het verlossende woord klinken. Dan kon het 26 koppig gezelschap vol kracht opstomen naar de voorpremière en première in Theaters Tilburg. Niet helemaal zeker van mijn zaak ging ik met spanning het weekend in, om maandagochtend meteen weer aan de telefoon te hangen met Mike. Die was inmiddels naar Londen afgereisd om persoonlijk de laatste subtiele zaken met het rechtenbureau af te tikken. Tenminste dat zei hij. Ook een directeur krijgt zijn informatie gefilterd en in brokjes door. Al bleek dat pas twee dagen later.

Het was tijd om de duimschroeven aan te draaien. Ook hier begonnen we onzeker te worden over de twee uitverkochte shows aanstaand weekend. Vrijdag hadden we onze belangrijkste zakelijke relaties uitgenodigd, een chique gala voor business club KoBra. Vijfenzestig Midden-Brabantse bedrijven met elk tien gasten. We konden het ons als Theaters Tilburg niet veroorloven het vertrouwen van die mensen te beschamen. Dus eiste ik namens Theaters Tilburg stoer helderheid voor woensdagmiddag 12.00 uur met een forse financiële claim als ze in gebreke zouden blijven. Kort daarvoor had het bestuur van KoBra me klip en klaar helder gemaakt niet met minder genoegen te nemen. Ze wilden de volledige show die we hadden afgesproken, anders niet. Los het maar op. 

Het werd woensdag en Mike nam zijn telefoon niet op. Ik belde al vroeg met het impresariaat dat ons de show heeft verkocht. Een grote gerenommeerde partij waar je van op aan kan. Tenminste dat dachten we. Maar aan de stem hoorde ik het al. Er was stront aan de knikker. Mister Jeff Wayne stelde veel verdergaande eisen dan meneer Mike Vullings ooit zou kunnen gaan waarmaken in de drie dagen die hem nog restten. Hij vroeg nog enkele uren respijt om de laatste berichten uit Londen op te halen. Maar het mocht niet baten, het impresariaat besloot de gehele najaarstour te annuleren en pas volgend voorjaar in première te gaan. En zo stonden wij plots met lege handen.

Ik piekerde kort over al die verloren omzet, over al die gemaakte kosten maar vooral over al die mensen die we zouden moeten gaan teleurstellen. Over twee dagen kille leegte in die prachtige concertzaal terwijl we een spetterend symfonisch rockfeest in het vooruitzicht hadden. Maar goed, aan een kniezende directeur heb je niks. Aanpakken dan maar. Het is bewonderenswaardig hoe professioneel en snel zo’n annulering hier in huis wordt afgehandeld. We typten en verzonden het ene bericht voor onze businessclub  en het andere voor de premièregasten van zaterdag. Om mij heen werd druk gebeld en geregeld. In no time werden alle gasten bereikt, werd aan leveranciers van materialen en horeca gevraagd om niet te leveren, werd personeel gebeld dat ze aanstaande vrijdag thuis konden blijven.

En nu? Nu is het donderdag, nu rest dat knagende gevoel, de kwaadheid en het geknakte vertrouwen. De kwaadheid op de naïviteit van een producent die dacht een topproductie te gaan maken terwijl hij onvoldoende nadacht over de rechten die hij daarvoor nodig had. De schaamte voor onze zakelijke relaties die op hun beurt al hun gasten moesten gaan afbellen. Dit verhaal is nog niet uit. Onze businessclub KoBra vertrouwt er terecht op dat we met een verdomd goed alternatief komen en veel gasten van zaterdag willen alsnog naar de beloofde show. En dat gaan we regelen, daar kan u van op aan. Ik hoop maar dat de producent wel heeft gedacht aan een goede verzekering, er komt nog een forse rekening aan.

Overigens is de kop van deze column onjuist. Toeval bestaat niet, tegelijk met dat afgelaste gala in de concertzaal is in de schouwburg op vrijdag de dertiende de Vlaamse schrijver en acteur Tom Lanoye geprogrammeerd. En geloof het of niet, zijn show heet ‘Ten Oorlog’. Hij komt wel. 

U bent van harte uitgenodigd.