Op zondag ren ik een rondje door de Moerenburg. Dat doe ik
vrijwel elke week. Het stormt stevig vandaag, dat weerhoudt me er niet van om
te gaan. Mijn hoofd tolt, er is zoveel te doen, er zijn zoveel zaken waartoe ik
me moet verhouden, waar ik iets mee moet. Er zijn de praktische zaken van de
verhuizing, over twee weken pakken we onze spullen weer eens op en betrekken we
een mooi huis aan de Oostkant van de stad. Er zijn al die dingen die voor
Theaters Tilburg moeten gebeuren, sinds programmeur Simone Mager naar Sittard
is vertrokken neem ik haar functie even waar. Dat betekent dat ik naast wat ik al deed nu honderden
voorstellingen en concerten doorneem en vaststel of we die volgend seizoen in
Tilburg gaan tonen. Wat leidt tot een gigantische puzzel van voorlopige
afspraken in de kalender. En dat alles tolt door het hoofd terwijl ik een
rondje ren in de storm.
Maar er zijn gewichtigere zaken. Vrijdag stond ik met
honderden anderen trots te wezen in 013. Dat doen we toch maar mooi hier in
Tilburg. Ik vind het wel stoer om in financieel lastige tijden vooruit te
kijken en te beslissen dat je investeert in het grootste poppodium van het
land. En om dat in no time uit te voeren. En dus ben ik ook trots op collega
Frens Frijns die dat in amper 3,5 jaar voor elkaar heeft weten te boksen. Laat
de wereldacts maar naar Tilburg komen, naar Tilburg Muziekstad. Soms wil ik op hetzelfde moment op meerdere plekken tegelijk
zijn. Dat lukt niet altijd, maar vrijdag wel.
Na die opening holde ik naar de
Studio, naar ‘de radicalisering van Sadettin K.’. Een belangwekkende
voorstelling, een persoonlijk verhaal van een theatermaker die zichzelf
indringende vragen stelt. Bijvoorbeeld
waarom hij als Turk van de tweede generatie niet zelf is afgereisd naar Syrië
om te strijden aan de zijde van ISIS. In een bevlogen betoog neemt hij je mee
langs grootse wereldvraagstukken en persoonlijke twijfels. In de zaal zaten
twee politie-agenten in burger. Uit voorzorg, het verhaal van Sadettin had
rellerige jongeren kunnen aantrekken die het niet met hem eens zijn. Maar die
waren er niet.
Na de voorstelling luisterde ik naar het Hiromi Trio in de
Concertzaal. Een wereldact die we samen met Paradox naar Tilburg hebben weten
te lokken. De zaal zat lekker vol, het applaus was oorverdovend en welgemeend.
Mooi dat dit eerste samenwerkingsconcert is gelukt, en dat ook nog eens
tegelijk met de opening van 013 met duizenden bezoekers. En toen dus naar huis
en naar bed om er de volgende morgen achter te komen dat in Parijs bommen zijn
ontploft, gasten gegijzeld en geëxecuteerd in een concertzaal. Wat een terreur,
wat een horror. Het treft me in mijn maag, het verward me, ik weet niet wat te
doen, ik weet even niet wat er allemaal nog toe doet.
Dat tolt dus allemaal door mijn hoofd terwijl ik de straffe
windvlagen weersta. Ik denk aan het woordje vooraf door de burgemeester,
gisterenavond bij het gala van KoBra in de schouwburg. Hij vraagt een moment
stilte voor de verschrikkelijke gebeurtenissen in Parijs. En hij maakt een
mooie koppeling met het vluchtelingenvraagstuk. Terreur veroorzaakt
vluchtelingen zegt hij, niet andersom. Wees niet bevreesd voor de mensen die
een beroep doen op onze barmhartigheid, maar ben tolerant en help als stad waar
je kan. Dat vind ik wel mooi, maar wat kan ìk doen? Wat kan Theaters Tilburg
doen nu we niet meer kunnen ontkennen dat wij, de westerse samenleving, in
een bizarre en onoverzichtelijke strijd zijn verwikkeld met die zogenaamde 'Islamitische Staat'? Wat doet de acrobatische
dansvoorstelling ‘No Sweat’ er nog toe na dat korte indringende praatje van
Noordanus?
Ik kijk naar een waterig zonnetje boven een verregende pony
in een weiland in de Moerenburg. Ver verwijderd van alle misère In Frankrijk,
Syrië en Libanon. Dan bedenk ik me dat in een wereld die soms te lelijk is om
aan te zien podiumkunsten schoonheid kunnen brengen. In deze tijden van
persoonlijke en wereldse ellende kan theater en muziek je troosten. En bovenal
kan het je inzichten verschaffen, je verbeelding prikkelen en laten inzien dat
er altijd één oplossing meer is dan je ziet. Schoonheid, verbeelding en troost.
Dat is veel waard als je niet meer weet wat er toe doet. Samen met mijn
collega’s doe ik mijn uiterste best om dat allemaal mogelijk te maken op de
podia van Theaters Tilburg. Daarom ren ik snel naar huis om deze blog te typen,
als een van de vele dingen die ik deze dagen kan doen. Want net als Sadettin
reis ook ik niet af naar een ver land om te strijden. Mijn missie ligt hier, in
deze stad doe ik wat ik kan. En ik geloof dat het er toe doet.
