Alleen gaat die première van de Glitter & Glamour
Theatertour niet door. Modekoning en volkszanger Roy Donders heeft het toch een
beetje onderschat, dat maken van een theatershow. Hij heeft het zo druk met
zijn modelijn, zijn winkel en het voor de camera ruziemaken met zijn zus dat
die repetities niet helemaal uit de verf kwamen. Dat heb ik van horen zeggen,
ik heb hem er zelf niet over gesproken. Maar het is wel balen, zo’n landelijke première zet ons normaal als theater toch maar weer even op de kaart. Denk maar eens terug
aan Grease de vorige maand. Ik hoop dat het goed gaat met Roy, dat hij zichzelf
bij elkaar grabbelt en over een tijdje het nog eens een keer waagt. Maar nu dus
even niet.
Die week daarvoor ontving ik twee heren die zich er niet bij
willen neerleggen dat de welvaart nogal ongelijk is verdeeld in ons land. Dat
er alleen al in onze stad zo’n 25.000 mensen zijn die op of onder de
armoedegrens leven. Dat is al jaren zo, dat zal ook niet snel veranderen, maar
dat betekent niet dat je er niks aan zou moeten doen. Ja, u begrijpt, dit waren
nobele heren met een missie. Ze willen een groep vormen van mensen die op plekken
in de Tilburgse samenleving zitten waar ze wel iets kunnen doen. Door die
mensen aan elkaar te knopen zou er wel eens een initiatief kunnen ontstaan dat
je vooraf niet kan bedenken. Een onconventionele samenwerking tegen de armoede,
zoiets hebben ze in hun hoofd. En ik werd uitgenodigd daaraan deel te nemen, zeg dan maar eens nee.
Maar goed, terug naar Roy. Op Facebook meldde ik dat plots
op zaterdag 17 oktober een zaal dreigde leeg te blijven. No glitter, no
glamour. Er werd druk gereageerd. Veel steunbetuigingen en wat flauwekul
natuurlijk, maar ook wat mensen die graag zelf op dat podium zouden willen
staan. En zo ontstond een idee. Want wie zou je op de Internationale
Dag van de Armoede nu het liefst in je zaal hebben zitten? Ja, natuurlijk. De
mensen die erg graag op zaterdag uit zouden willen gaan, maar voor wie de entreeprijs voor een bezoek aan de schouwburg simpelweg
geen optie is. Alleen, wat zet je dan op dat podium?
Het mooie aan Tilburg is dat mensen die iets willen elkaar hier
snel vinden, dat ze makkelijk de handen ineen slaan, dat ze initiatieven
ontplooien zonder dat ze vooraf precies weten waar het eindigt. Vooral sociale
initiatieven, die een beetje tegendraads zijn en die met humor worden gebracht.
En dat is precies wat er de afgelopen dagen gebeurde. Lokale cabaretiers als
Karin Bruers, Frank van Pamelen en Steven Brunswijk treffen elkaar op ons
podium. Net als de vrolijke Balkanpop van Project Rakija en de levensliederen
van de artiesten van Theater De Boemel. Het is een soort zwaan-kleef-aan, we
zijn nog maar net begonnen met het samenstellen van een show en we weten nog
niet wat de uiteindelijke line-up zal zijn. Al hebben we nog wat fraaie grote namen
op onze verlanglijst.
En dat alles doen ze voor een appel en een ei, voor noppes,
zonder eigen belang. Mooi toch? En iedereen mag komen, al hebben sommigen een
streepje voor. Vanaf nu nodigen we heel gericht mensen uit die ook wel eens een
avondje uit verdienen. Gaan we zelfs proberen om vervoer te regelen voor mensen
die normaal de wijk nauwelijks meer uit kunnen. Dus als u dat zelf ook iemand
gunt, bestel dan kaarten, geef een lift, ga samen en wijs de weg.
Nu nog een hartverwarmend einde. Een avond uit is
compleet met een kopje koffie in de pauze, een drankje en een muziekje achteraf. Er
is een barmhartige Tilburger die dat voor zijn rekening neemt, die nu al heeft
toegezegd dat hij een rondje geeft voor de hele zaak. Kom daar nog maar eens om
in deze tijden. In Tilburg kan dat dus, hier wel. Arm en rijk, zwart en wit, slim en sluw, jong en oud. Iedereen is welkom, nu meer dan ooit.
Nagekomen bericht. Zie hier de terugblik op youtube van deze activiteit.
Nagekomen bericht. Zie hier de terugblik op youtube van deze activiteit.
