De Tilburgse theatermachine

Je mist meer dan je ziet. Soms kan ik het activiteitenniveau van Theaters Tilburg gewoonweg niet bijbenen. Neem nu afgelopen week. Er is deze week hard gewerkt door Het Zuidelijk Toneel in de concertzaal. Leen Braspenning zag in Peerke Donders een inspiratiebron. Zij ging op onderzoek uit en maakte en regisseerde een toneelstuk. Zij liet zien dat de concertzaal in de nieuwe setting ook kan worden gebruikt voor een heel eigen vorm van totaaltheater. De wanden van de zaal fungeerde als een groot Imax-scherm voor haar projecties, het decor liep tot diep in de zaal door. ‘Peerke, een icoon’ was een gewaagde en indrukwekkende voorstelling in een unieke setting die het de acteurs niet makkelijk maakte.

Tegelijkertijd was in de schouwburg het circus rond Ellen ten Damme neergestreken. Een heel ander spektakel met Ellen als zinderend middelpunt van een show met acrobaten, muzikanten en dansers. Na een publieksvoorstelling vrijdag was er gisteren een besloten avond voor de bedrijvenclub van de schouwburg. De ondernemers  van de stichting KOBra nodigden elk tien gasten uit voor een gala. Dus stond ook ik in smoking met strikje aan de voordeur. Dat komt overigens vaker voor. In de twee jaar dat ik in Tilburg werk heb ik die outfit al vaker aan gedaan dan in de tien jaar daarvoor. En ik vind het heerlijk. Al die opgedirkte gasten met glimmende schoenen, kekke jurkjes en nieuwe kapsels. De show van Ellen was helemaal raak. Iedereen begaf zich rond elven keurig naar de tot discotheek omgetoverde Studiozaal.

Door ons personeel wordt de schouwburg wel eens geringschattend de ‘Sjouwburg’ genoemd. Er wordt namelijk nogal wat afgesleept met dat fraaie meubilair. Om ruimte te bieden aan al die gasten werden gisteren alle stoelen verwijderd en tilden we veel van de designmeubeltjes naar veiliger plekken in het gebouw. Tot diep in de nacht werd er gefeest aan de Schouwburgring. Vaak zeg ik dat Theaters Tilburg voor bewoners en bedrijven de meest belangwekkende culturele ontmoetingsplek is van Midden-Brabant. Dat is natuurlijk niet altijd zo, maar gisteren wel degelijk.  Al moeten we daar natuurlijk wel wat voor doen, hulde aan alle medewerkers die er steeds maar weer de schouders onder zetten.

In deze maanden is Theaters Tilburg een soort machine, een theatermachine. Een gebouw dat zich steeds weer bliksemsnel aanpast aan de eisen van de activiteiten en de gasten. Terwijl u rustig sliep, werd er hier keihard doorgewerkt. Zaterdagnacht werd er namelijk niet alleen gefeest. In de concertzaal werd het fraaie decor weer afgebroken. De discotheek in de Studio werd weer teruggebouwd tot kleine zaal. Om half elf vanmorgen verschenen onze eerste gasten alweer. Dit keer elk met hun eigen yogamatje. Om deel te nemen aan de lessen yoga op klassieke muziek.

We ontvangen op één dag soms zoveel verschillende soorten gasten. Terwijl ik dit schrijf op een lome zondagmiddag genieten jonge gezinnen van ‘Het paard dat vliegt’ in de Studio en een wat ouder publiek in de wederom omgebouwde concertzaal van ‘Het Ruysdaelkwartet’.  En Ellen rekt zich vast uit om vanavond weer een uitverkocht huis uit de bol te laten gaan in de schouwburgzaal. Ik zal er niet zijn. Net als u mis ik meer dan ik kan zien. Terwijl u en ik straks slapen, tillen onze technici het decor van Cirque Stilleto weer in de vrachtwagen. Het is nog lang geen zomer, onze theatermachine staat voorlopig niet stil.