Er jengelt al een hele week een K3-liedje in mijn hoofd. Dat hoorde ik als achtergrondmuziekje op het journaal bij een item over zogenaamde ‘zwarte scholen’ in Amsterdam-Zuid. Ik hoor flarden tekst van zingende kindjes in witte shirts. Afrika tot in Amerika. Alle kleuren van de regenboog. Verdraagzaamheid, verdraagzaamheid. Tegelijk flitsen beelden langs op mijn netvlies. Van die twee zielsgelukkige Ierse mannen gewikkeld in een regenboogvlag, die poster van die pro-gay campagne in Rusland die slecht viel en van die minister-president van Luxemburg die twee weken terug trouwde met zijn geliefde.
Op de achterkant van de VPRO-gids van deze week lees ik
reacties van kinderen op een brief van een verward meisje van dertien. Vorige
week schreef ze namelijk dat ze met een vriendin had gezoend en dat ze zich nu
afvroeg of ze lesbisch was. Die reacties zijn hartverwarmend. Dat het niet
uitmaakt met wie je zoent en van wie je houdt. Dat je helemaal niet hoeft te
kiezen en vrolijk uit moet vinden wie je bent. Zijn Nederlandse kinderen zo
tolerant? Of is dat de typische selectie van de VPRO-redacteur?
Want eerder las ik dat uit onderzoek van het SCP blijkt dat
we in Nederland wellicht minder tolerant zijn dan we denken. Steeds meer
Nederlanders staan dan wel positief tegenover lesbiennes, homo's, biseksuelen
en transgenders, maar twee zoenende mannen in het openbaar wordt door 35% als
aanstootgevend beschouwd. Op een enkele drammende dominee in de bible belt na
is iedereen eigenlijk wel voor gelijke rechten, maar dan moet je wel normaal
doen en je niet te opvallend en gay gedragen.
Ik weet niet zo goed hoe dat in andere landen is. Al heb ik
wel enig idee. Binnen Europa kunnen mannen en vrouwen geloof ik vrijen en
trouwen met wie ze maar willen, ongeacht geslacht. Daarbuiten is de wereld heel
anders. Het ligt er maar aan waar je bent. Uit rapporten van Amnesty
International herinner ik me nare teksten over zware straffen, martelingen,
brute praktijken en steniging. Daar is de verdraagzaamheid ver te zoeken.
In Tilburg lijkt dat allemaal niet aan de hand. Daar hebben
we Roze Maandag en dansen in juli straight en gay eendrachtig dronken door de
straten. Dat doen ze hier komende zomer al weer voor de vijfentwintigste keer.
Tijd dus voor een feestje. Maar ook voor wat herbezinning. Het Brabants Dagblad
vroeg zich af of het allemaal nog wel zo nodig is. Of dat roze gebeuren zich
eigenlijk wel tijdens de kermis moet afspelen. Omdat we elk ander moment ook
zo’n roze festijn zouden kunnen aanrichten. Ik denk van niet, ik denk dat je
zo’n traditie op de grootste kermis van het land moet koesteren. En dat het
tijd is voor een extra (en cultureel gezien wat hoogwaardiger) feestje.
Vandaar dat Theaters Tilburg en de Stichting Roze Maandag de
handen ineen hebben geslagen en een groots gala organiseren. Als aanjager van
een campagne die gaat over verdraagzaamheid. Die pleit voor het simpele feit
dat iedereen hand in hand over straat moet kunnen lopen. Vandaar dat die
avond op 2 juli in de schouwburg het ‘hand-in-hand gala’ is gedoopt. Het belooft een
burlesque late night te worden onder aanvoering van Sven Ratzke. Deze
internationaal entertainer reist met zijn shows van Berlijn naar New York, via
Londen naar Tilburg. Met bluesy Duitse liederen van Kurt Weil, samen met
sopraan Clarron Mc Fadden. Met de sappige soul van Shirma Rouse in een sausje
van circus, cabaret en sterke live muziek.
En iedereen mag komen. Of je nu roze bent of grijs. Bouwvakker of business bobo. Zwart of
wit. Of alle kleuren van de regenboog. Die avond praten we niet over
verdraagzaamheid. Nee we bouwen een feestje om het te vieren, om het te laten
zien. Met een grootsheid en een allure die past bij wat je van Theaters Tilburg
mag verwachten. Dus twijfel niet, kom en dress to impress.
