Marietje

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van het meisje gehoord, tot we verhuisden naar Tilburg. In de zevende groep kreeg mijn dochter een training weerbaarheid die de naam draagt van het vermoorde kind. Alleen wist ik dat van die moord toen nog niet. Ik was wel onder de indruk van de judogrepen die ze plots bleek te kunnen. En van het indrukwekkend eindresultaat. Met een genadeloze karateklap bleek mijn jongste plots een houten plankje doormidden te kunnen slaan. Ze glunderde van trots. En ik ook.

Die eerste zomer ging ik wandelen met een vriend die deze industriestad aardig kent. Er waren wel wat plekken die ik als nieuwe inwoner moest kennen vond ie. Dus slenterden we via 013 door de Spoorzone naar het Westen, onder het spoor door. Toen we richting de Bredase Weg liepen wees hij me op een plek waar ooit de Heilig Hartkerk zou hebben gestaan. Hij vertelde me dat akelige verhaal van een meisje dat daar in de zomer van het jaar 1900 zou zijn verkracht, vermoord en wezenloos op zolder achtergelaten. Bij de begraafplaats van ’t Heike wees hij me haar graf, vlakbij dat van pastoor George van Zinnicq Bergmann.

Ik raakte geboeid door deze bizarre vertelling en leende in de bieb het boek van  Ed Schilders. In no time had ik het uit. Het verhaal biedt je een kijkje in een andere tijd, een tijd waarin de industrie volop in opkomst en de katholieke kerk almachtig was. Het is fascinerend om te lezen hoe iedereen destijds zich met deze zaak bezig hield, wat de rol was van de juristen, advocaten en kranten. Hoe iedereen betrokken was bij de zoektocht naar de schuldige. Bijzonder ook die ophef, geruchten en hypes van destijds eigenlijk lijken op de samenleving van nu.

Weer een jaar later meldde zich bij mij een man met een plan. Hij wilde een muziektheaterproductie maken rond Marietje Kessels. Niet echt een fris verhaal voor een vrolijk avondje uit dacht ik in eerste instantie. Tot hij me vertelde over zijn aanpak, over zijn ambities om een originele en typisch Tilburgse productie te maken. Muziektheater uiteraard. Matthieu Kessels, de vader van het betreurde kind, was immers een belangrijk fabrikant van muziekinstrumenten. Maar ook componist, dirigent en een van de grondleggers van de Tilburgse Muziekschool.

Ik was om, we reserveerden de schouwburgzaal in het voorjaar van 2017. Dat was toen. Ondertussen is het bijna zover. Er is muziek, er is een libretto (de tekst dus) en er wordt druk gerepeteerd. En op Facebook zijn de hoofdrolspelers van deze historie weer tot leven gewekt. Als je ze volgt krijg je enige indruk van de ophef van destijds, van de ingrediënten van een sterk verhaal dat meer dan een eeuw geleden de stad in spanning hield.

Bij Theaters Tilburg doen we ons uiterste best om hèt podium van de stad te zijn. Om ook ruimte te bieden aan Tilburgse makers en podiumkunsten te brengen die ertoe doen. Moordhoek, het muziektheaterproject waar deze column uiteindelijk over gaat, is dan ook als een cadeautje. Voor mij, als theaterdirecteur, maar ook voor de stad. Ga dat zien. Ik ben nu al trots op de man op de bok. De componist, dirigent en toegewijd Tilburger die zijn dromen niet alleen najaagt, maar ze vooral ook waarmaakt.

Al weet ook ik, ondanks alle geruchten, nog steeds niet wie de daad nu echt op zijn geweten heeft. Waarom bracht het muziekkorps van Kessels de pastoor destijds immers de laatste eer in zijn begrafenisstoet?

Zie voor Moordhoek onze site en lees hier meer over de makers.