Droom en daad

Je kan het dan wel zingen, daarmee is het nog niet waar. Tilburg is geen fraaie stad, maar wel een waar de mensen van houden. Als me één ding is bijgebleven van de Tilburgse Revue, dan is het dat wel. Het is dat de titel door de politiek al geclaimd is, dus laat ik het anders zeggen: de Tilburgers zijn nogal fier op hun stad. In ieder geval wel die honderden enthousiastelingen die de afgelopen weken ons podium bestierden. En ik kan zeggen dat ook ik geraakt was door ‘1000 dromen’, ik genoot van de strakke groepszang en van de nostalgische blikken in een voor mij onbekend verleden. En als er een rode draad was, dan was het wel dat je vrijuit moet dromen over de toekomst. En dat iedereen het recht heeft die dromen na te jagen.

Natuurlijk heb ook ik zo mijn dromen. Ik zit zelfs in de gelukkige positie dat ik ze samen met de mensen van Theaters Tilburg mag omvormen tot concrete plannen. En dat is nog niet eenvoudig. De monumentale gebouwen aan de Schouwburgring hebben een rijk verleden en een architectuur die moet worden gekoesterd. Als een soort rentmeester behouden we dit fraaie erfgoed voor de generaties na ons. Tegelijkertijd gaan we er optimaal gebruik van maken, we halen eruit wat erin zit. Dus dromen we hoe dat zou kunnen. Om je dromen waar te maken moet je wel eerst wakker worden.

Gisteren mocht ik mijn toezichthouders na 100 dagen de belangrijkste keuzes toelichten voor de toekomst van Theaters Tilburg. Onder de noemer ‘het podium van de stad’ legde ik ze uit dat we in deze turbulente economische tijden geen gas zullen terugnemen. Sterker nog, we gaan er feller tegenaan dan ooit om ervoor te zorgen dat de Tilburgers en masse onze foyers en zalen bevolken. Dus gaan we niet minder voorstellingen en concerten aanbieden, nee, zelfs iets meer. En we gaan meer dan ooit het gesprek aan met de stad. Om er samen met andere podia voor te zorgen dat in Tilburg de muziek, dans, toneel, cabaret en show wordt gebracht die er toe doet.

Natuurlijk spelen we in op de sluiting van MIDI. De manager van dat theater heeft het de afgelopen jaren heel knap gedaan, dus die pikken we in. We zorgen ervoor dat hij prachtige projecten kan ontwikkelen in onze zalen, maar ook in die van onze collega’s. We willen dat jonge Tilburgers hun eerste stappen zetten op het culturele pad, of ze nu zwart zijn of wit. Door de comedyclub te bezoeken in de studio, mee te dansen in een project in De NWE Vorst of te rappen in 013. En onze vrijage met de Hogeschool voor de Kunsten wordt nog inniger. Eindejaarsstudenten presenteren zich met muziek, dans en circus in onze zalen. Samen met Fontys helpen we ze bij hun eerste stappen van hun beroepscarrière.

En we gaan werk maken van de kleurrijkste concertzaal van het Zuiden. We koesteren deze zaal als ultieme plek voor symfonische muziek. Iedereen moet weten waar dit lichtkunstwerk staat en wat erin gebeurt. Tegelijkertijd gaan we op zoek naar slimme trucs om ‘m ook te kunnen benutten voor ander repertoire. Zodat je bij de prachtige concerten van het Nederlands Blazers Ensemble niet het gevoel hebt dat je alleen bent, samen met 250 mensen die dat ook voelen. De krant presenteerde dat vandaag als een pasklaar plan, al is het natuurlijk nog niet zover. Tussen droom en daad moeten nog wel een paar stappen worden gemaakt.

Tenslotte blijven we ervoor zorgen dat u het zo goed mogelijk naar uw zin heeft bij ons in huis. Zodat u graag een half uurtje eerder komt en nog een uurtje na blijft praten achteraf. Want al kijkt u ons arm, u drinkt ons rijk. Dus zorgen we voor een muziekje en sfeerlicht na het toneel, of een dj met flitsende lichten in de foyer na het concert van de Soul Sisters en voor een bar in de concertzaal als Paradox daar een grote act op het podium zet. Dus gun ons even de tijd en we maken onze dromen waar. Want we willen dat u voor altijd bij ons blijft. Nou ja, dat is misschien overdreven, als u maar bij ons terugkomt, steeds maar weer.


P.S. Zie ook het artikel in het Brabants Dagblad vandaag:
http://bd.nl/nieuws/tilburg-stad/theaters-tilburg-zoekt-breder-publiek-1.127351

Nuchter

In de afgelopen weken ging ik op de fiets de stad door en pauzeerde bij lunchrooms en cafetaria’s. Om er eens achter te komen wat de mensen nu eigenlijk van ons denken. Dat bleek een enigszins ontnuchterende ervaring. Ja natuurlijk, duizenden mensen bevolken maandelijks onze zalen en foyers. En van de ene kant is het positief dat niemand iets tegen Theaters Tilburg heeft. Tegelijkertijd bleek een hele zwik mensen ook maar ooit van plan om hier een voet over de drempel te zetten. Daar had ieder voor zich heel goede redenen voor hoor, daar niet van. Maar toch, veel van de drempels die ik van de mensen hoorde bleken verankerd in hun hoofd. En strijden tegen de nuchtere waarheid in het hoofd van een ander is nog knap ingewikkeld.

Ik sprak een mevrouw in Tilburg Noord die nooit in de binnenstad komt omdat het daar zo gevaarlijk is. Zakkenrollers liggen op de loer en als je op een terras gaat zitten weet je maar nooit wat ze in je drankje gooien. Terwijl een mijnheer in Goirle best zou willen komen, want hij gaat immers ook met zijn dochter naar een musical in het Circustheater. Maar tsja, hij kan niet nog eens veertig euro ophoesten om naar Dolf Janssen in de schouwburg te gaan. En dan was er ook nog een meisje in de Blaak dat wel zou willen maar nooit kwam, omdat alles altijd is uitverkocht. Tenminste als je niet in mei een abonnement koopt voor een heel seizoen. Oef, een knap lastig communicatievraagstukje. Want het is feitelijk niet waar. De Tilburgse binnenstad is niet het Wilde Westen, een kaartje voor Dolf Janssen kost de helft en voor driekwart van onze voorstellingen hebben we op de avond zelf nog kaartjes beschikbaar.

Ik kon een weerwoord uiteraard niet onderdrukken en probeerde uit te leggen hoe het hier in elkaar steekt. Maar de waarheid schuilt in de dingen die niet worden gezegd. Of wel, dat ligt er maar aan. Want voor veel van de mensen waarmee ik uiterst vermakelijke gesprekjes voerde was theater helemaal niet zo vanzelf sprekend. Er is immers ook TV, de sportvereniging en verjaardagsfeestjes. En oh ja, het gras moet ook nog gemaaid en de boodschappen moeten op tijd binnen zijn dit weekend. Dus dan kunnen wij wel brochures in de bus stoppen, posters ophangen of ons fraaie gebouw  prachtig verlichten met de kerst: de inspanningen zijn tevergeefs. Het heeft voor hen geen zin, ons zweet blijft onopgemerkt.

Toch zijn onze marketingmedewerkers niet voor één gat te vangen. Want wat geeft de burger dan moed? Vrijwel niemand is echt alleen, niemand is echt ongevoelig voor de kracht van het theater. Uiteindelijk leiden we iedereen in bekoring, maar dan wel met de hulp van een ander. Soms is het de buurvrouw die een kaartje over heeft voor Tineke Schouten, soms je neef die optreedt met zijn koor in de concertzaal, of je opa die zich met carnaval onderdompelt in het tumult van de Flepsteppers. Iedereen komt wel ooit bij ons, iedereen wordt wel ooit geraakt door wat er op het podium gebeurt. Daar ligt onze kans, dan slaan we toe, dan zullen we je verleiden bij ons terug te komen. We laten je niet onbewogen. Daar blijven wij niet nuchter onder, ook jij niet. En je opa al helemaal niet.

POËZIE

De tijd vliegt, al bijna drie maanden loop ik hier in Tilburg rond. Ik realiseer me dat ik ondanks alle drukte steeds zo vrolijk gestemd en optimistisch ben. Het zal wellicht mijn naïeve blik van de buitenstaander zijn. Ik mag de vragen stellen die later ongepast zijn. Of waardoor mensen me straks zullen aankijken alsof ik niet helemaal goed ben. Nu mag ik me gedragen als nieuweling . Daar profiteer ik nog even van.

Zo loop ik door het gebouw om er achter te komen wat waar is en hoe het allemaal werkt. Het is een groot complex, steeds ontdek ik weer een nieuwe doorgang of een trapje dat eerder ongezien bleef. Vandaag liep ik er eens omheen. Ik keek naar de ingang van de concertzaal. Vandaag zonder skaters en in zwart geklede jongens. Wel zag ik de blikjes, de chipszakken en de geruïneerde natuurstenen platen.

Ook op het plein voor de ingang van de studio liggen een soort grafstenen in de bestrating. Ze dragen korte poëtische teksten, vaak met een glimlach. Zo stuitte ik op een steen waaronder een tijdscapsule met gedachten begraven ligt. Toch eens navragen wat daar het verhaal bij is. Er ligt ook een gebarsten plaat die me dwong te worden gelezen.

Het is een beetje pathetische tekst van Ellen Warmond. Ik had niet eerder van haar gehoord. Deze oude dame is deze zomer overleden, kort voordat ik hier in Tilburg aankwam. Het schijnt dat haar gedichten een nogal pessimistische kijk op het leven bieden. Een recensent schreef dat het bij haar meestal draaide om ‘de angst en de eenzaamheid die een mens voelt in zijn confrontatie met de tijd’. Grappig dat ik nu op deze steen moest stuiten. Laat ik die tekst een andere keer nog maar eens goed lezen. Want die steen, ach die steen ligt er immers nog wel even.