zondag 31 december 2017

Wat steeds van waarde blijkt

Eerlijk gezegd had ik niet veel goede voornemens afgelopen jaar. Het was druk op het werk, er was veel gaande en ik was al lang blij dat ik het hoofd boven water hield. Maar het bijhouden van deze blog stond wel ergens op dat lijstje van de dingen die ik trouw zou gaan doen. Net als meer sporten, minder drinken en meer tijd spenderen met de mensen waar ik van hou. Dus op deze laatste dag, laat ik het dan maar doen.

Al ga ik niet terugblikken, voor mij geen top tien van voorstellingen of een top vijf van fraaie belevenissen. Dat komt later wel, als ik het jaarverslag schrijf. Hoewel ik wel even wil melden dat ik erg onder de indruk was van ‘The Nation’ van Eric de Vroedt en van ‘Wir sagen uns Dunkles’ van Marco Goecke voor de jonge dansers van NDT-2. Oh ja, en dat ik het heel stoer vond dat ik dit jaar zowel Koning Willem-Alexander, Koningin Maxima als Prinses Beatrix de hand mocht schudden in Theaters Tilburg.

Maar goed, dit is de laatste dag van het jaar en daarmee de 18.597-ste dag van mijn bestaan. En als ik Harrie Jekkers mag geloven, dan heb ik van de 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid er dus nog maar 7.403 over. Dat is niet erg veel vind ik, dus ik hoop maar dat hij het mis heeft. Sinds ik in het theater werk lijken de dagen en weken steeds korter. Steeds is er die run naar de kerst, dan naar de publicatie van het nieuwe seizoen en tenslotte naar de zomervakantie. In een carrousel die steeds sneller lijkt te draaien.

Als ik vooruitblik op de rapportcijfers van dit jaar dan ben ik erg trots. Het lijkt alsof we de laatste maanden record na record breken. Meer bezoekers dan voorheen, hoge scores op klanttevredenheid, een programma van voorstellingen en concerten met veel sterren in de recensies, hoge bezettingen van restaurant Lucebert, een aantal toonaangevende evenementen en met dat alles ook nog gunstige financiële cijfers. Het gaat goed met Theaters Tilburg en dat maakt me dankbaar.

Wat ben ik toch blij met de mensen waarmee ik in ons huis mag werken. Dag na dag, avond aan avond is het weer bal, kunnen ze weer aan de bak en doen ze hun werk goed en met veel plezier. Terwijl het er echt niet rustiger en makkelijker op wordt bij Theaters Tilburg. Integendeel, we bedenken steeds weer nieuwe dingen die imposanter en ingewikkelder zijn dan daarvoor. Dat doen we niet alleen, we werken met steeds meer partners samen in ons huis dus mijn erkentelijkheid geldt ook voor hen.

Denk maar eens aan het Metropole Orkest en Jameszoo afgelopen week, dat was toch weer een toppertje dat zonder de samenwerking met Paul van Kemenade en zijn stichting niet mogelijk was geweest. Of die fraaie jeugdprogrammering die naadloos is afgestemd met de NWE Vorst en die folder die alle Tilburgse basisschoolleerlingen in hun rugzakje meenamen afgelopen herfst. Het zijn dus de partners waarmee we mogen werken, binnen een cultureel klimaat dat beter is dan ooit. Vooral toch ook dankzij de onaflatende inzet van onze wethouder Marcelle Hendrickx en haar enthousiaste cultuurambtenaren. Die hebben een sterke visie neergelegd en er vervolgens voor gezorgd dat er ruimte is om daar invulling aan te geven. En wij zetten op onze beurt ook onze schouders daaronder. Tof toch?

Dus ja, ik ben vooral dankbaar voor al die mensen die er voor zorgen dat wij in deze stad zo’n bijzondere momenten mogelijk mogen maken, al die onvergetelijke ontmoetingen tussen artiesten en publiek. En ik ben geraakt door Martijn Neggers, die zich liet inspireren door Lucebert en een mooi gedicht schreef over waar het echt om draait in ons huis. Dus als u dacht, wat staat daar nou? Dan is dit de tekst die u deze dagen leest op de lichtkrant op de schouwburg.


Wat steeds van waarde blijkt zal ik omarmen
En hier, hier zal het wonen, dag, en nacht
een treurspel in een paar miljoen bedrijven;
een woeste dans die fel is opgebloeid;
een lege, stil geworden wildernis.
Het zal hier thuis zijn en het zal hier blijven
en wij zien toe hoe alles ademt, groeit
en rijk wordt, hoe dan ook, wat weerloos is

Wat weerloos is: wat steeds van waarde blijkt.


En ook. Bekijk de indrukwekkende video die 'Wij zijn Tilburg' en Jochen Otten op deze tekst maakten, die staat hier.

donderdag 12 oktober 2017

De oorlog is afgelast

Net als in het gewone leven draait het in het theater uiteindelijk om vertrouwen. Als u een kaartje koopt voor een voorstelling op vrijdagavond om kwart over acht, kan u er van op aan dat wij voor u klaar staan. Dat de artiest in de kleedkamer zenuwachtig loopt te drentelen voor hij op kan. Zo vertrouw ik er ook op dat de vrachtwagen van het gezelschap in de ochtend op tijd naast de toneeltoren parkeert en dat onze technici zich weer in het zweet werken om al die spullen op tijd op- en afgesteld te hebben. En belangrijker nog, dat de voorstelling of het concert van die avond goed is geregeld en de verwachtingen overtreft. Terwijl we allemaal weten dat het geen kleinigheid is om tot een volwaardige en hoogwaardige uitvoering op een groot podium te komen.

Toch gaat het niet altijd zoals we denken, theater blijft mensenwerk. Zo af en toe gaat het goed mis. Zoals deze week met ‘War of the worlds’ van de Brabantse producent Mike Vullings. Dat is een toegewijde man die we kennen van tours met het materiaal van Queen en een toffe show rond Pink Floyd. Maar dit keer zit het ‘m tegen, fors tegen. Hij blijkt zich veel te laat te hebben gerealiseerd dat ‘Jeff Wayne’s musical version of The War Of The Worlds’ door de Engelse rechthebbenden als musical wordt gezien. En dat er strenge eisen gelden over hoe die show er uit dient te zien. Veel te laat? Ja maanden te laat. Pas toen hij vorige week dinsdag de eerste try-out ging spelen knalde hij met zijn kop tegen de deur van het internationale auteursrecht. Terwijl het publiek in de foyer stond te trappelen, kon hij onder de dreiging van een juridisch conflict niet anders beslissen dan het annuleren van de show die avond.

De dag daarna las ik hierover in de lokale krant en alle alarmbellen gingen rinkelen. Het duurde even voor ik de aangeslagen man aan de telefoon had. Hij vertelde me dat het een nare maar kleine discussie was met de rechthebbenden, een kwestie van geld en onderhandelingen die voor het weekend zou zijn opgelost. De dagen daarna bleek dat toch weerbarstiger dan gedacht, maandag zou het verlossende woord klinken. Dan kon het 26 koppig gezelschap vol kracht opstomen naar de voorpremière en première in Theaters Tilburg. Niet helemaal zeker van mijn zaak ging ik met spanning het weekend in, om maandagochtend meteen weer aan de telefoon te hangen met Mike. Die was inmiddels naar Londen afgereisd om persoonlijk de laatste subtiele zaken met het rechtenbureau af te tikken. Tenminste dat zei hij. Ook een directeur krijgt zijn informatie gefilterd en in brokjes door. Al bleek dat pas twee dagen later.

Het was tijd om de duimschroeven aan te draaien. Ook hier begonnen we onzeker te worden over de twee uitverkochte shows aanstaand weekend. Vrijdag hadden we onze belangrijkste zakelijke relaties uitgenodigd, een chique gala voor business club KoBra. Vijfenzestig Midden-Brabantse bedrijven met elk tien gasten. We konden het ons als Theaters Tilburg niet veroorloven het vertrouwen van die mensen te beschamen. Dus eiste ik namens Theaters Tilburg stoer helderheid voor woensdagmiddag 12.00 uur met een forse financiële claim als ze in gebreke zouden blijven. Kort daarvoor had het bestuur van KoBra me klip en klaar helder gemaakt niet met minder genoegen te nemen. Ze wilden de volledige show die we hadden afgesproken, anders niet. Los het maar op. 

Het werd woensdag en Mike nam zijn telefoon niet op. Ik belde al vroeg met het impresariaat dat ons de show heeft verkocht. Een grote gerenommeerde partij waar je van op aan kan. Tenminste dat dachten we. Maar aan de stem hoorde ik het al. Er was stront aan de knikker. Mister Jeff Wayne stelde veel verdergaande eisen dan meneer Mike Vullings ooit zou kunnen gaan waarmaken in de drie dagen die hem nog restten. Hij vroeg nog enkele uren respijt om de laatste berichten uit Londen op te halen. Maar het mocht niet baten, het impresariaat besloot de gehele najaarstour te annuleren en pas volgend voorjaar in première te gaan. En zo stonden wij plots met lege handen.

Ik piekerde kort over al die verloren omzet, over al die gemaakte kosten maar vooral over al die mensen die we zouden moeten gaan teleurstellen. Over twee dagen kille leegte in die prachtige concertzaal terwijl we een spetterend symfonisch rockfeest in het vooruitzicht hadden. Maar goed, aan een kniezende directeur heb je niks. Aanpakken dan maar. Het is bewonderenswaardig hoe professioneel en snel zo’n annulering hier in huis wordt afgehandeld. We typten en verzonden het ene bericht voor onze businessclub  en het andere voor de premièregasten van zaterdag. Om mij heen werd druk gebeld en geregeld. In no time werden alle gasten bereikt, werd aan leveranciers van materialen en horeca gevraagd om niet te leveren, werd personeel gebeld dat ze aanstaande vrijdag thuis konden blijven.

En nu? Nu is het donderdag, nu rest dat knagende gevoel, de kwaadheid en het geknakte vertrouwen. De kwaadheid op de naïviteit van een producent die dacht een topproductie te gaan maken terwijl hij onvoldoende nadacht over de rechten die hij daarvoor nodig had. De schaamte voor onze zakelijke relaties die op hun beurt al hun gasten moesten gaan afbellen. Dit verhaal is nog niet uit. Onze businessclub KoBra vertrouwt er terecht op dat we met een verdomd goed alternatief komen en veel gasten van zaterdag willen alsnog naar de beloofde show. En dat gaan we regelen, daar kan u van op aan. Ik hoop maar dat de producent wel heeft gedacht aan een goede verzekering, er komt nog een forse rekening aan.

Overigens is de kop van deze column onjuist. Toeval bestaat niet, tegelijk met dat afgelaste gala in de concertzaal is in de schouwburg op vrijdag de dertiende de Vlaamse schrijver en acteur Tom Lanoye geprogrammeerd. En geloof het of niet, zijn show heet ‘Ten Oorlog’. Hij komt wel. 

U bent van harte uitgenodigd.

maandag 31 juli 2017

Op de plaats

Gut, gut wat hebben we het weer druk gehad afgelopen seizoen. Ik had de laatste tijd niet eens de inspiratie om deze blog bij te houden. Maar goed, uiteindelijk wordt het zomer, raast Roze Maandag en de kermis voorbij en wordt het dan toch plots echt stil in zo’n gebouw. Dus is er eindelijk even rust om terug en vooruit te blikken.

Zo schrijf ik deze week de evaluatie van de eerste editie van het Nederlands Musical Talenten Gala. Dat was aardig bezet, zeker op het podium. Al die prille (en gevorderde) musicalsterren wisten een aardig feestje te vieren samen. Met fraaie vooruitzichten op ons aanbod het komende seizoen. En als je de foto’s van die bruisende avond terug wil zien, kijk dan vooral eens hier bij musicalsites.nl.

En niet veel  later reden de bomen hier weer door de straten. Wat een typisch Tilburgs tafereel, al dat straatmeubilair inclusief groen dat verplaatst wordt ten faveure van de kermis in deze stad. Tien dagen lang feest tot diep in de nacht in de binnenstad, carnaval is er eigenlijk niks bij. Zo was ook voor ons maandag dan echt de laatste activiteit van dit seizoen. In vervolg op het Holy Pink Festival in de Muzentuin organiseerde Draaimolen nog een stevige roze afterparty in de studio. Toen ik dinsdagochtend met slaap in de ogen binnenkwam zat ons horecapersoneel nog na te puffen van de nacht en de daaropvolgende schoonmaak.

Maar goed, als het een beetje meezit wordt de drukte in ons huis volgend seizoen zeker niet minder, integendeel. Maar we hebben het achter de schermen wel net even iets anders verdeeld. Sinds 1 mei is Paul Cornelissen in dienst als manager programmering & events, dat scheelt mij als het goed is een vracht werk. Inmiddels is hij helemaal in lijn met onze toekomstvisie voor 2017-2020, check het interview op Tilburg.com maar eens.

In de aanloop naar het nieuwe seizoen is hij al druk in de weer. Zo zorgt hij voor een fraai programma in onze gebouwen bij De Opening, de nieuwe naam voor de opening van het nieuwe culturele seizoen in Tilburg. Dat speelt zich 16 en 17 september bij alle culturele instellingen in de binnenstad af. Het is de opvolger van de cultuurnacht die we samen voorheen in oktober organiseerden. Voortbouwend op hetzelfde gastvrije  idee, maar nu dus maar liefst 24 uur achtereen.

In de tussentijd worden in onze gebouwen allerlei onderhoudsklussen uitgevoerd waar we tijdens het drukke hoogseizoen geen tijd voor hebben. Dat is hier in goede handen, dus ga ik lekker even uitpuffen en met vakantie.  Ik zie je graag, maar nu even niet.

zaterdag 6 mei 2017

Turbulentie

Hij ligt er weer, de nieuwe brochure van Theaters Tilburg. En het werkt weer, de website met het aanbod tot de zomer van 2018. Voor jou als gast is dat allemaal heel gewoon. Dat klopt, dat mag je van ons verwachten. Maar jongens, jongens wat is dat toch een bak werk.  In de afgelopen weken hebben we met alle mensen op ons kantoor vooral heel veel afspraken gemaakt met elkaar en met de rest van de wereld en daarbij heel veel informatie verwerkt. Resulterend in een spoorboekje voor weer een nieuw theaterseizoen.

En dat is voor mij de tiende keer al weer. Vijf hier in Tilburg en de vijf daarvoor in mijn geliefde Zutphen. Wat raast de tijd toch genadeloos snel voorbij. Afgelopen woensdag mocht ik het resultaat tonen tijdens de jaarlijkse seizoenspresentatie met dit keer de charmante Lonne Gossling aan mijn zijde. Een vrijwel onmogelijke opgave om die meer dan 375 voorstellingen en concerten de revue te laten passeren. Dat deden we dus maar niet, we beperkten ons tot enkele high lights en brachten vooral prettige gasten. Kom de volgende keer ook kijken, de datum is al gepland.

Voor mij was die presentatie de afgelopen maanden de stip op de horizon. De maanden maart en april waren dit keer drukker dan ooit. In die periode doen we namelijk alles dubbel. We tonen vrijwel elke dag belangwekkende producties op onze podia en brengen die op allerlei vernuftige manieren onder de aandacht van het publiek.  En tegelijkertijd zijn we druk met voorstellingen boeken, marketingdeals maken en concepten verzinnen voor het volgende theaterseizoen.

En dan komt ook de koning nog eens langs. Heeft u het Koningsconcert gezien op tv? Kijk het anders nog eens na op Uitzending Gemist, het is echt de moeite waard. Wat zag onze concertzaal er knap uit die avond. Wat een kroon op het werk, wat was ik trots op onze mensen, onze zaal en vooruit, op Tilburg. Want ook zo’n event vergt minutieuze voorbereiding. Van onze technici, en van onze horeca uiteraard want die koning drinkt niet zo maar een willekeurig glaasje wijn met zijn onderdanen achteraf. Net als veel Tilburgers deze dagen kan ik zeggen dat ik heel even heel dicht bij de hoogheden mocht zijn. Bekroond met mijn eigen ‘Obama’ momentje toen ik al handenschuddend op de foto mocht.

En om dat alles af te ronden was daar op 28 april plots Koningsdag: The day after. Met een doorsnede van de acts die de dag daarvoor op verschillende plekken langs de route maar kort de aandacht konden krijgen van het hoge bezoek. Een heerlijke ongedwongen en gratis avond in een overladen zaal met vrijwilligers, mensen van de gemeente, podiumacts en veel publiek. Wat ik me overigens pas die avond bewust werd wat een last die hele koningsdag is geweest voor de gemeentelijke organisatie. Voor hen was die ‘day after’ ook een soort therapeutische afscheidssessie. Een half jaar lang op topspeed een topevenement in elkaar zetten en dan de maandag daarna weer gewoon achter het bureau beleidsnota’s typen. Dat valt niet mee, dus werd er links en rechts een traantje geplengd.

 Nederlands Musical Talent Gala
Maar goed, doorrrr, zou Mathijs van Nieuwkerk zeggen. De komende dagen gaan we alle boekingen en verzoeken van onze gasten verwerken. Met de bekende stormloop op de website voor de verkopen van bekende namen in ons programma. Maar vergis je niet, er is hier nog geen tijd voor rust. Tot eind juni presenteren we dag na dag voorstellingen en concerten, terwijl we achter de schermen werken aan weer een nieuwe eigen productie: het Nederlands Musical Talent Gala. Een heus gala met groot orkest en bekende musicalsterren zoals Freek Bartels en Stanley Burleson die een preview brengen van de musicals die volgend seizoen in Tilburg te zien zijn. Zorg dat je erbij bent, er is geen tijd te verliezen, er is nog zoveel te zien en te doen.

maandag 13 maart 2017

Koninklijke drukte

Al staan er duizenden boze Turken op de Coolsingel, dreigen populisten tot een machtsovername en gaat de aarde aan onze vraatzucht ten onder, wij Tilburgers bereiden ons voor op de komst van de koning. Ook bij Theaters Tilburg kunnen we ons er niet aan ontrekken. Sterker nog , het heeft Zijne Majesteit bekoort om het jaarlijks Koningsconcert op 3 april in de Concertzaal te laten plaatsvinden. Dus zijn we ook bij ons op kantoor en op de vloer in rep en roer.

Alsof we dat al niet waren. Het programma is de komende maanden overvol, de kaartverkoop is fors aangetrokken, het publiek stroomt toe. En het is weer 1 maart geweest, de dag waarop we de boeken al weer voor het nieuwe seizoen sluiten. We zijn klaar met plannen,  we weten tot en met juni 2018 precies wie er wanneer   en in welke zaal gaat optreden. Hoewel we nog niet precies weten wat al die artiesten hier komen doen. Dat hebben ze zelf vaak niet eens in de gaten. Dus worden er fraaie of geinige foto’s gemaakt deze dagen en op basis van vage plannen sterke verkoopteksten geschreven. Onze dames en heren van marketing zijn er de komende weken maar druk mee.

En gaandeweg komen sommige producenten of artiesten tot inkeer. Zo staat bijvoorbeeld Diederik van Vleuten al enige tijd voor april 2018 in onze agenda, vandaag hoorden we dat hij voorlopig even geen inspiratie heeft om met weer zo’n sterk historisch verhaal te komen. Jammer dan. En komt de producent van een nieuwe musical al rekenend tot de conclusie dat het doorzetten van de plannen tot zijn faillissement kan leiden. Wat weer leidt tot een nieuw gat in onze programmering. Alles is relatief in het licht van de toestand van de wereld, voor een programmeur zorgt een podium waar op een uitgaansavond het licht niet brandt voor pijn in de buik.

Even terug naar die koning die gebruik maakt van een gaatje in onze planning (op maandagavond is er namelijk nooit veel te doen in onze zalen). De aanloop naar dat concert met Amsterdam Sinfonietta en bijzondere gasten op het podium is namelijk best lang. Niet zozeer het programma zelf (dat is in goede handen), vooral de logistiek er omheen vereist veel geregel en overleg. Dus spreken wij met geduld adjudant, hofmaarschalk en hofdames alsof het ons dagelijks werk is dat koninklijk bezoek. Geen reden tot twijfel, natuurlijk zorgen we goed voor hem, zijn geliefde dames en zijn gevolg.

Het bericht over het concert in de kranten zorgde wel voor enige ophef bij onze afdeling ticketing. De koning nodigt namelijk zijn eigen gasten uit. Veel Tilburgers, dat dan weer wel, maar als u niet op zijn lijstje staat komt u er niet in. Sorry dan. U kan wel op Koningsdag zelf in de avond naar het concert kijken op tv. Nadat u overdag gevolgd hebt hoe het koninklijk gezelschap zich in onze binnenstad langs dertien werelden heeft bewogen. Dat wordt vast een fraai staaltje stadspromotie, daar mogen we op vertrouwen.

Oh ja, en als we dan alles hebben gehad, als de straten weer zijn gekuist en de verlengkabels opgerold, op de dag erna organiseren wij in de schouwburg ‘the day after’. Een programma waarin we trots terugblikken en een podium bieden aan hen die zo hard repeteerden en maar een half minuutje op tv verschenen. Een programma voor Tilburg en voor de Tilburgers waar u gewoon naartoe mag, als u tenminste op tijd uw kaarten reserveert. Want met 1.000 mensen in de grote zaal zitten we echt vol en zijn we er  trots op dat we die ene dag de meest oranje stad waren van Nederland.

zondag 29 januari 2017

Visioenen voor vier seizoenen

Het is goed om zo af en toe eens stil te staan bij de toekomst. Om eens na te denken waar je nu eigenlijk allemaal mee bezig bent en waartoe dat leidt. Ook binnen Theaters Tilburg doen we dat. Omdat het fijn is om heldere doelen voor ogen te hebben, en ook omdat we graag concrete afspraken willen maken met de partijen waar we in deze stad mee werken. Vandaar dat we eind vorig jaar een nieuwe toekomstvisie hebben geschreven.

In de toekomstvisie ‘ik zie je: hier, nu en straks’ spreken we ons uit waar we voor gaan en waar we voor staan. Zodat we samen met anderen in stad en land kunnen blijven werken aan datgene wat ons drijft. Dat we van betekenis willen zijn voor de bewoners en bezoekers in Tilburg en Midden-Brabant. En dat we ons met hen verbinden door schoonheid, inspiratie en verdieping te bieden met relevante voorstellingen, concerten en projecten.

Veel van de doelstellingen die we vier jaar geleden formuleerden hebben we gerealiseerd, al blijft een groot deel de komende jaren relevant. Het zou vreemd zijn als we daar nu plots anders over denken, sterker nog, we ambiëren meer dan ooit een grootstedelijke, levendige, culturele ontmoetingsplek te zijn midden in Tilburg. We hebben een consistente visie ontwikkeld op onze publieke opdracht en positie. Al dwingen de ontwikkelingen in stad, land en wereld ons ertoe om continu scherp te blijven, om ons steeds weer de vraag te stellen of we als organisatie wel goed bezig zijn. En om onszelf als podium van de stad steeds weer door te ontwikkelen .

Natuurlijk gaan we er in de eerste plaats voor zorgen dat we onze vooraanstaande positie voor artiesten, gasten, bedrijven en de stad verder versterken. In de turbulente wereld waarin we leven is dat al een hele uitdaging. Daarbovenop streven we ernaar om
1) cultureel aanbod meer in samenspraak met het publiek te programmeren,
2) een breder en jonger publiek aan ons te binden,
3) samen met partners nieuwe culturele evenementen van de grond te tillen,
4) onze positie op de zakelijke markt te versterken en ten slotte
5) een nog levendigere en belangwekkende plek in te nemen in de Tilburgse binnenstad.
Het zijn vijf strategische accenten die voldoende uitdagingen bieden voor ons allemaal, die ons helpen onze organisatie en betekenis in de juiste richting door te ontwikkelen.

Vandaar dat we die toekomstvisie hebben geschreven. We hebben onze gedachten geordend, de doelstellingen opnieuw geijkt en nieuwe accenten gelegd. Dat hebben we met elkaar gedaan, binnen de organisatie. En we zijn bereid om onze activiteiten en organisatie aan die hernieuwde ambities aan te passen. We hebben de partners betrokken die met ons dit plan moeten gaan waarmaken. We hebben ons ervan verzekerd dat ze achter ons staan, dat we op cruciale punten samen optrekken omdat dit ons beiden verder brengt in het waarmaken van onze ambities. Zodat we in deze stad samen kunnen blijven bouwen aan de realisatie van onze dromen.

En met die visie in de hand zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe collega voor de programmering, ter vervanging van Simone Mager die inmiddels toch al weer bijna twee jaar is vertrokken. Dat was een hele zoektocht waarbij ik allerlei mensen heb gesproken, maar toch niet de klik en het vertrouwen voelde om die belangrijke taak aan over te laten. Totdat Paul Cornelissen zich meldde.

Bijzonder toch dat je het hele land doorzoekt terwijl je de ideale kandidaat al lang blijkt te kennen. Het duurde alleen even tot het moment daar was. Paul heeft uitgebreide ervaring als directeur en programmeur van Cultureel Centrum Jan van Besouw en daarvoor Theater Dakota in Den Haag. Hier gaat hij met de afdeling programmering en evenementen invulling geven aan onze strategische uitdagingen. U zult nog veel van hem horen, we trekken de stad in om in gesprek te gaan met het publiek. En we zullen nieuwe jonge mensen aan ons binden om bruggen te slaan naar groepen die voorheen nog te weinig bij ons over de vloer kwamen. Ik ben blij met hem en zie met verlangen naar uit naar de toekomst.

Oh ja, die toekomstvisie leest u hier.